ESCENA 2- O
casado casa quer.
Síntese ruxir no picaporte da porta e logo ista
turrar con golpe seco contra a parede, o vento
poido máis ca Esperanza, nesto levantouse un nubeiro de cinza da lareira
e as faíscas aterrizaron no pote do caldo sen tapar e o gato “Miquiño” saiu escopetado de debaixo do
escano co rabo dereito e fungando como un foguete e bateo contra as pernas de
Esperanza e nesto envorcou , xa de pé dirixiuse ata o pao que sostiña a
garmalleira e engatou ata o pico e quedou ollando a cacheira que tiña debaixo.
¡¡ Vaia, demo ¡¡ rosmou Gumer, que
xa estaba dormindo enriba da artesa do pan, enrroscado como un nobelo e coa
cabeza tapada ca chaqueta de pana que ao tempo lle facía de almofada.
Ida: Isto parece un furacán..anda meniña, apreta ben a
porta e pasa o carabillo.
Espe.- Que
noite de inverno, veño empapada.
Ida.- Nena, xa me tiñas preocupada, ¿ como vés tan
tarde?
Espe.- Nai, hoxe non poiden sair antes, tiven que
rematar un traxe de boda.
Ida.- ¡¡ Un traxe de boda¡¡ ¡¡ unha boda neste
tempo¡¡...conta filla e logo quén casa
Espe.- Nai, primeiro vou cambiarme de roupa, non ves que
veño todiña mollada.
Ida.- Gumer, tí imaxinas quén pode casar na parroquia a
que iso non o prediciu o profeta Justo.
Gumer.- Boeno, xa estamos coa mesma, a mín que carallo me
importa...como si casa a burra de Enriqueta.
Ida.- Espe, entraches en calor, tiñache as senaugas e
as bragas limpas na ucha do medio.
Gumer.- que dices, as bragas, igual nen secas, nen
molladas... si eu fora parvo... de tal pao, tal pitela.
Espe colleu unha cunca, botou o caldo xunto cun
codo de pan e con ansias púsoxe a comer.
Ida.- Mira que istos tempos hai moita costura, estará
contenta Edelmira, isa lurpia , porque ensinar a coser moito non ensina, pro
tervos ata as dez da noite sabe. Da o mesmo que sexa curmán miña ou non.
Gumer.- Eu non sei que pasa, pro sempre se herda moito do
malo e pouco do bó... o sangue, Idiña, o
sangue familiar.
Ida.- Para non armala a tí e millor non facerche caso,
sempre con indirectas.
Espe.- Xa sei nai que queres saber quen casa... pois
ainda nos cae na familia.
Ida.- Ai Deus, non será Marita do Raposo.
Espe.- Acertaches... a mesmiña.
Ida.- Xa lle era tempo, sufriu tantos desenganos, ¿non
irá embarrigada?
Espe. - Embarrigada non sei, penso que tan gorda non era,
pro o vestido vai froxo... con moita cintura e disimula peito e
cadeira.
Ida.- Xacho dicia eu, preñada e sabe Deus de canto...
supoño que o pai e Ramiro do Espabilado.
Gumer.- Hostia, igual se escagalla no casamento. Je,je,
je...chamarante a voda, eres da familia... eu ise día vou pescar a miñoca.
Ida.- Serás animaliño e si fora a tua filla que ibas
dicir, eh.
Gumer.- Da miña filla, fai unha hora que ansiabas ou
predicias a preñura , así seguro que casaba, agora amilagraste e botas as mans
a cabeza, eres limpa como a iauga do Rego das Cruces.
Espe.-¡¡ Qué eu empreñara, quen dixo tal cousa
¡¡
Ida.- Naide filla, naide, son contos de quén tés por
pai.
Gumer.- E Don Justo predice.
Espe.- Don Justo que ten que dicir.
Ida.-Ise que argalla , Deus me perdoe, ándalle a
contar a orella a teu pai que ve moita animación entre tí e o Domi.
Espe.- ¿ E cando
viu a animación?
Ida.- Xunto a figueira
Ramona o outro domingo.
Esp.- Craro, estábamos agachados porque non se paraba
de frio.
Ida.- Xa llo dixen eu a teu pai , nin bicos, nin
predicións.
Esp.- Pode o cura predicir o que queira, pro tocar
ainda nome tocuo un pelo.
Gumer.- Cómo ¡¡ , menudo cazador, onde pón o ollo ali van
os perdigós sen tocar ramaxe e cae a peza.
Ida.- Non lle fagas caso, il tampouco tocou ramaxe
porque estaba o camiño moi despexado.
Ida.- Entón de casoiro ainda nada, ou filla.
Espe.- Boeno... Domi sabes que é calado, pro no fondo
sei que lle gosto moito.
Ida.- Está namorado ...xa entendo, faltalle decisión,
non coñece os praceres que lle pode dar unha muller de por aquí...naceu na
Arxentina.
Espe.- Eu tampouco quero que pense que son unha
calquera.
Ida.- Si filla si, unha calquera non, pro sempre hai
maneiras de non ser unha calquera e chegar a ser algo.
Espe.- Nai, son ainda
nova e non se me pasou o pan.
Ida.- Si oh sí, pró tés que deixarte querer, como si
non quer a cousa, dicir non e moi baixiño si... ata que Domi confundido meta o
nariz na mel do paradiso.
Gumer.- Meter o qué... o nariz... se non o vexo non o
creo, ista muller non as pensa.
Espe. - Moito me axudas nai o ter experiencia é o todo.
Ida.- Experiencia moita, sorte de regular abaixo
Gumer xa roncaba como un xabaril e daba voltas no
sargón de follas de millo, mentras nai e filla contábanse os segredos,
agardando cas derradeiras brasas
morreran de todo. (Continuará...)
