Seguramente
non ten moito que contar ou non hai demasiada xente interesada en ler as miñas
aventuras como “Riguilete Do Mundo” (gran grupo en Facebook, por certo), pero
trala insistencia de Javier Acebrás, tampouco fago mal ningún escribindo unha
parrafada.
Comezo
polo principio. Son Ero Sante Gueimonde, o do Bar Esquina, e despois de moitos
anos, volvín a correr para poder enfundarme a camiseta do Club Atletismo
Riguilete co mínimo de respeto e “profesionalidade” que merece.
O
7 de xaneiro empecei a entrenar, con RockFM como única compañeira de fatigas e
con moitos máis quilos dos que podía carretar. Correr catro ou cinco
quilómetros eran unha odisea, pero con esforzo, todo vai chegando...
O
obxectivo era preparar a media maratón da Coruña que se celebraba o 24 de
febreiro, e alí estiven, con máis pena que gloria e acompañando, na distancia,
que non no ritmo, a Míriam Rivas, Santiago Coladas e a Manuel Valcárcel (alias
Ventura). Como dixo Paquín... “van coma os tolos!!!”.
Pero
o caso é que acabei e déronnos un papeliño que poñía algo así... “Si te gustó
la media, imagínatela entera”. E como cabezón aínda son un cacho... meu dito,
meu feito. A seguir entrenando.
A
partir deste punto entenderedes o por que de animarme a escribir esta crónica.
Non é por contar as miñas andainas, nin moito menos, senón por deixar testemuña
de grandes personaxes coma Manolo, un veterano atleta do Barco de Valdeorras.
Preséntovolo nun momento.
Chegou
o 21 de abril (o pasado domingo) e xa non había volta atrás. Era hora de
comprobar se fora quen de entrenar en condicións para acabar unha maratón e, a
poder ser, facelo en menos de 4 horas.
Cos
típicos nervios de quen debuta nunha proba deste calibre, cheguei á liña de
saída pouco antes do “pistoletazo”. Púxenme polo final, xa que présa non levaba
e aínda eran as oito e media da mañá (a quen se lle ocorre!!!).
A
lección levábaa ben aprendida, ir moi despaciño os primeiros 10 quilómetros e
despois ir aumentando o ritmo ata atopar un no que fose cómodo e non me
reventase antes de tempo. Así que, por unha vez, fixen caso.
O
asunto é que ó saír dos últimos, no quilómetro 3 máis ou menos, os folgos deron
para poder facer un par de “bos amigos”.
Un
era un debutante, coma min, que se chamaba Juan e que tiña por único obxectivo
o de conseguir acabar a proba.
O
outro era Manolo, como xa dixen, do Barco de Valdeorras (aínda que non creo que
nacera alí, máis que nada polo seu acento asturiano), quen con case 73 anos,
corría a súa maratón número 36, a última, segundo dixo... xa que o seu xeonllo
–a “rodilla”, para entendernos- xa non daba para máis.
Manolo
ía tendo conta de nós: - “Tranquilos, que este es el ritmo, ya veréis como
muchos caen antes de llegar a la meta”. A frase repetíase máis ou menos
cada dous mil metros, e ó final demostrouse que tiña toda a razón.
Foron
moitas outras as historias que fumos contando, total... tiñamos toda a mañá por
diante e para ir máis rápido non había pernas...
Entre
historia e historia, Juan dicíalle a Manolo: - “Manolo, tú eres como un
sensei” ou - “Lo que tú digas, sensei”. Todo isto entre risas,
claro.
Ata
o quilómetro 28, fumos a bo ritmo para acabar en 4 horas. A velocidade era
perfecta para min, sentíame ben e parecía que ata podería baixar un pouco desa
marca.
Pero
pouco despois, a Manolo empezou a facérselle un pouco costa arriba a carreira
(tamén hai que dicir que tivo que ir á présa ó hotel xusto antes da saída para
coller o DNI -era o campionato nacional de veteranos- e iso puido pasarlle
factura).
Juan
e eu aminoramos o ritmo e fumos tirando do sensei. Dándolle ánimos e dicíndolle
que se olvidase da dor na “rodilla”.
É
certo que falamos entre nós, pero non facía falla, ningún dos dous ía “deixar
tirado” ó gran Manolo despois de aconsellarnos durante case 30 quilómetros (nin
tan sequera Juan ou eu correramos tanto en toda a nosa vida, e gracias a el
seguiamos “vivos”). O de acabar en menos de 4 horas podía quedar para outra
ocasión.
Como
xa comentei nas redes sociais, o “sensei” Ventura ensinounos que isto é moito
máis que correr, que hai valores máis importantes detrás do atletismo e iso é
algo que sempre lle agradecerei.
Ó
que ía, que senón non acabo... a distancia ía pasando e cada vez nos pesaban
máis as pernas... e xusto cando máis picaba o sol, chegou a “machada do día”:
Juan:
-“Vamos, Manolo, que entramos los tres de la mano”.
E
dixo Manolo, todo cheo de razón: -“No, no, no... yo los últimos 50 metros
los esprinto siempre”.
Nada
máis que dicir... palabra de sensei. Do quilómetro 40 ó 42, Manolo por fin nos
subiu un pouquiño o ritmo. Eu estou convencido de que era para “desentumecer”
os músculos e prepararse para o seguinte...
Entramos
na Praza de María Pita apretando os dentes... forzando a máquina e gratamente
recompensados polo público presente (a Juan e a min non nos aplaudirían tanto
se non viñera Manolo, pero xa que estabamos alí, pois tamén recollimos o afecto
da xente).
O
“sprint” foi épico, e para quen non me crea, aí vai o vídeo que o demostra:
Como
dixen, esta non é a miña historia (aínda que o pareza), é unha homenaxe á
capacidade de superación de xente coma Manolo, que veu do Barco de Valdeorras
para darnos unha lección, polo menos a Juan e a min, de como envellecer e
seguir sendo todo un rapaz.
Espero
que alguén chegara ata aquí, síntoo pola extensión da parrafada, pero é que a
historia... ou se conta con detalle, ou é mellor deixala para unha tarde cos
amigos.
Eso
si, agora xa podo dicir que son “Riguilete maratoniano”... e ben contento!
