Por Breogán Valcárcel
Conta a lenda que o soldado grego Filípides, no ano 490 antes
de Cristo, correu a distancia que hai entre a vila de Maratón a Atenas, uns 40
km, para comunicar a vitoria dos atenienses sobre os persas inimigos. Tal foi o
esforzo que o valeroso home só puido dicir “Vitoria” e faleceu de fatiga e
agotamento.
Esta xesta épica serviu de pretexto ao movimento olimpista
para instaurar esta proba atlética de fondo a finais do S.XIX. En 1908 quedou
establecida a distancia oficial de 42km e 195 m, por cousas do azar, pois era a
distancia que había entre a cidade inglesa de Windsor e o palco do estadio
White City de Londres, onde se atopaba a raíña de Inglaterra.
O certo é que esta compoñente mítica da maratón, xunto ca
dificultade medida da distancia, fan desta proba o reto por antonomasia de todo
corredor ou corredora de fondo. E para @s riguiletes e albións tamén!
E alá se presentaron en Barcelona a fin de semana do 25 de
Marzo de 2012 Miriam Rivas dende Calahorra, Ventura, Breogán e Santi Coladas
dende Galicia e Fernando Morado dende Mallorca, dispostos a completar a xesta
levando o nome da Pontenova no peito.
Máis alá da proba en sí, a vivencia contempla unha variedade
de experiencias que van dende os meses previos de coidados entrenamentos ca
incerteza de se poderás co reto, ata a complicidade dos momentos vividos nunha
fin de semana moi intensa.
O Sábado pola tarde noite, a amiga italiana Francesca,
deleitounos cunha soberbia pasta italiana que sen dúbida nos encheu de enerxía,
ademais de marabillar o paladar! A noite previa a unha competición coma esta,
sempre é un mar de dúbidas, un desasosego ante a necesidade de durmir. Ao final
Morfeo acaba vencendo os nervios.
O Domingo ás 7:30 da mañá reunímonos @s aprendices de atletas
no hotel de “concentración” e marchamos cara o lugar de saída, preto da Praza
de Espanya e das fontes de Montjuic. Unha vez alí, Fer, Miriam, Ventura e máis
eu situámonos na cola da marea de xente que participaba. Case 20000 inscritos!,
dos que case a metade eran estranxeiros atraídos polos encantos turísticos da
cidade condal, o cal lle dá á proba un aire diverso e cosmopolita, onde
cadaquén dalgunha maneira expresa o orgullo da súa orixe. Había tanta xente que
houbo que dar a saída, a partir das 8:30, en tres tandas, e nós pasamos pola
liña de saída máis de 15 minutos máis tarde que os primeiros atletas.
E comezamos a correr, a suspirar polo que nos quedaba por
diante! O recorrido da maratón é moi atractivo e cómodo, transcorre
integramente polo núcleo central da cidade. Pasamos polo Camp Nou, pola Gran
Vía, por Passeig de Gràcia e La Pedrera, pola Sagrada Família, pola
Meridiana... os primeiros km foron transcorrendo dunha maneira entretida e
distendida, falando entre nós, facendo bromas, observando as rúas e a xente,
vendo anécdotas singulares. Por exemplo un home veterano que corría descalzo,
outro que corría botando unha pelota de baloncesto, un grupo de xente que
levaba un cabezudo!, atletas disfrazados. E por suposto unha cidade volcada e
animando que che poñía muitas veces a pel de galiña. Ao levar o nome ben grande
no dorsal a xente anímate mencionándote directamente. E non sabemos porqué,
pero o público masculino animaba especialmente a Miriam... ;) Vamos Miriam!,
Vamos Miriam!
No km 21 uniuse ao grupo o amigo e riguilete de Barcelona
Octavio, canario afincado en Barcelona e compañeiro de batallas e “curses”
(carreiras en catalán) de Fer e Breo, cando estes vivían alí. Seguiron
discorrendo os km placidamente e enfilamos cara a zona de Diagonal Mar e a
Torre Agbar, achengádonos ao momento decisivo dos 30 km. Nesta zona a presencia
de público era incrible, escoitabas os gritos e acenos da xente coma se foras
un ciclista subindo o Tourmalet. No km 27 tamén se nos uniu outro amigo
riguilete afincado en Barcelona, Suso Mon, de orixe galega, disposto a
axudarnos ca última parte da proba, sabedor, el que ten 4 maratóns ás súas
costas, entre eles o de New York, que se aproximaba o temido “muro” que todo
maratoniano coñece.
A partir do km 30 a dinámica de unidade do grupo esfarelouse.
Ventura, que vén arrastrando problemas musculares nunha perna desde fai meses,
decidiu parar, tal como tiña adiantado, neste punto, para ir andando e correndo
aos poucos. Miriam e máis eu tiramos diante e, sen darnos conta, perdemos a Fer
de vista, quen pouco despois da parada de Ventura faría o mesmo para
avituallarse ben e facer os últimos km.
Por tanto Miriam e máis eu iamos diante e Ventura e Fer
acabarían xuntándose e facendo camiño. Chegado o km 32 comecei a notar a
fatiga, iso que no argot se chama o “muro”, a “pájara”, o “home do mazo”. As
pernas comezaron a fallar, xa non querían levantarse ca cadencia normal. Comecei
a regañar os dentes, a cabeza tampouco quería ir ergueita, tendía a mirar para
o chan. Tocaba sofrer! Deixei de falar, de rir, e os ánimos e aplausos da xente
comezaron a ser un balbordo de fondo que me deixou de importar. Sei que un home
berrou: “Venga, se acabaron los hidratos de los spaguettis, ahora a tirar de
grasas!”. Descoñezo as razóns científicas do chamado “muro”, pero comprobei nas
miñas propias carnes os efectos do mesmo. Coa ralentización do ritmo Miriam
tiña que ir agardadando por min e o amigo Suso Mon conectou con nós e díxonos:
“Non me faledes, só pensade e seguídeme!” Iso fixemos. Iamos polo tramo do
paseo marítimo de Barcelona.
Así foi pasando o tempo. Miriam e Suso ata me axudaban para
coller líquido nos avituallamentos. No km 35, chegando xa a Plaça Catalunya,
despois de pasar por debaixo de Arc del Trioumf, comezoume a doer un pé e
díxenlle a Miriam “Vou parar”. E Suso Mon díxome: “Non pares, non pares! Pensas
que vas morrer, pero non vas morrer!” E fíxenlle caso, tanto caso lle fixen que
nos plantamos na longa recta final da Av. Paral·lel, a pouco máis de 2 km da
meta. Ata me daban pinchazos polo tronco adiante! Pero unha vez chegados a esta
Avenida xa souben que o traballo estaba feito, xa me relaxei, recuperei a voz e
ata un pouco os folgos. A escasos 400 metros para o final Suso retirouse como o
fan as boas lebres, e Miriam e eu agradecémoslle fondamente a axuda prestada.
Chegamos a Plaça Espanya e dobramos os últimos 200 m para chegar a meta.
Démonos a man, encaramos os metros finais e cruzamos a liña de meta. Miriam
ríndose e eu ca ledicia por dentro, pero desfondado. Despois de pasar o control
de saída, onde che daban bebida, había unha zona de asfalto onde a xente se
sentaba ou se deitaba directamente no chan. A preparación facía que non
estivesemos totalmente desfeitos, pero acababamos de facer 42 km! en 4 horas e
4 minutos. A sensación de cansancio que experimentei nunca a tivera antes.
Primeiro as ganas que tiñan os meus pés de liberarse das zapatillas, despois
dos miles de impactos recibidos sobre o asfalto. Despois as ganas de tirarme no
chan. Miriam sentouse á primeira, eu á terceira. Ás pernas e os xeonllos non
querían dobrar. Non podía dobrar as pernas!
A maratón ten muitos momentos emocionantes, cos sentimentos a
fror de pel. O sinxelo feito de facela xa te emociona. Son varios os instantes
en que as bágoas ameazan con aparecer polos ollos, reprimíndose despois. Por
exemplo nos lugares onde había centos de persoas animando. Pero de todos eses
momentos quédome co momento en que estando descansando no chan Miriam e eu
chegaron Fer e meu pai, Ventura, e nos demos todos unha aperta, ca complicidade
de ter cumprido o gran reto. Obviamente, e especiamente, emocionoume o abrazo
co meu pai, o principal responsable de que estiveramos alí.
Mención aparte merece Santi Coladas, que xogaba noutra
división. Fixo un tempo de 3 horas 23 minutos, un tempazo que demostra a súa
resistencia e calidade. Parabéns para el.
Ben amigos e amigas, isto é o que hai. A pesar de que os
últimos se fan duros, ben preparada a maratón é asequible e non chegamos a
pasalo tan mal como para dicir que non voltamos. De feito, voltaremos. Xa hai
data para o ano que vén, o 17 de Marzo de 2013, e temos que ir máis albións,
máis riguiletes, e avisamos con tempo para que vos vaiades preparando. Para o
ano a marea verde ten que dar que falar!
Mais fotos aquí.
