Entrevista realizada por Santiago Coladas.
Voltamos cunha nova entrevista
a un moi querido veciño da Pontenova que na actualidade reside en Lugo ca súa
muller e fillos. Trátase de Jesús González Margaride, máis
conocido como Tito Margaride (A Pontenova, 1967).
(Nota: Esta entrevista puidose levar a
cabo gracias á colaboración e axuda de Ana Glez. Margaride, irmá de Tito a quen
desde aquí queremos darlle as gracias públicamente).
Pontenova.es: ¿A
que anos empezache a ter claro que te querías dedicar ó atletismo?.
Tito: Bueno, o da miña dedicación ó atletismo, non hai quizás una fecha exacta, pero con doce ou trece anos tiña bastante
claro que o atletismo formaría parte permanente da miña vida.
Pontenova.es: ¿Quen
ou quenes foron as persoas que máis influiron en ti para que te decantaras por
este deporte e non por outro?.
Tito: A persona que influiu en min foi
claramente o meu mentor, Mariano Castiñeira, que era médico de cabeceira na Pontenova
naquel tempo.
Pontenova.es: ¿Qué
recordos tes dos entrenamientos da túa infancia na Pontenova?
Tito: En
principio, entrenaba pola vía do tren que naquel tempo non estaba alquitranada,
era todo “chirta”. En inverno, por falta de luz, entrenábamos as
tardes-noites , íbamos polo circuito de calle do río - carretera de Taramundi,
voltas de 1km. aproximadamente, “de puente a puente “, decíamos.
Naqueles anos éramos varios os que
íbamos entrenar con Mariano como entrenador claro, entre eles o meu pai e
miña irmán.
Tanto se motivou a xente, que incluso se
chegou a formar un club ,” club a Lebre” e aínda que non era federado si tiñamos
as camisetas co noso lema ,”club a lebre”, cas que participábamos nas carreiras
populares.
Pontenova.es: Na
túa xuventude ¿Quenes eran os teus principales rivais?
Tito: Os
meus rivales mais importantes en Galicia, eran tamén naqueles momentos os
mellores a nivel de España: Alejandro Gómez , olímpico en Seúl e Barcelona
, Carlos Adán olímpico en Barcelona, os irmáns LaTorre, tamén olímpicos en
Barcelona92 , e como non, o conocido Fermín Cacho, aínda que non era un rival
directo, pois él se dedicaba a distancias mais cortas; Sendo medalla de
ouro nos 1500m. en Barcelona 92 donde me dedicou, nos primeiros minutos
finalizada a proba, un emotivo recordo.
Pontenova.es: De
todos os lugares e países que visitache para ir correr, ¿Cal foi o que máis che
chamou a atención?
Tito: Aquí
teño que matizar que o meu atletismo se divide en duas etapas, tras sufrir no
ano 92 una trombosis, que me deixou o lado dereito do corpo paralizado.
Na primeira etapa, estando ben ,
puiden viaxar a varios países,pero quizás destacaría o viaxe a Xapón , pola
cultura en sí, e o diferente que era todo respecto do conocido.
Na segunda etapa, tras a trombosis puiden
viaxar, a Atlanta nas olimpiadas do 96, a Birmingham no ano 98 e a
Sidney no 2000, que destacaría sobre todas as demáis viaxes porque me pareceu
unha cidade moi moderna pero ó mismo tempo moi segura, podíamos movernos
con muita máis libertade que en outros sitios .
Pontenova.es: Fuche
campeón galego e de España en diversas categorías e modalidades, de todos
cantos premios tes no teu extenso palmarés ¿Cal é do que te sintes máis
orgulloso?
Tito: Dos
meus logros deportivos , na primeira etapa, destacaría o de ser o primer español
na proba internacional de Canillejas,en Madrid no ano 91 , donde lograría o premio
en metálico mais importante daquel momento.Tamén ser subcampeón de España
Promesa detrás de Alejandro Gómez , e ser internacional en sete ocasións.
Na segunda etapa , como non
destacar , o campeonato do mundo no ano 98 en Birmingham, donde quedei de
campeón do mundo nos 1500m. e medalla de plata nos 800m.
E
a miña medalla de Bronce nas paraolimpiadas de Sidney 2000, que foi o
broche final a miña carreira deportiva.
Pontenova.es: Despois
da túa enfermedad, fuche quen de recuperarte e no ano 2000 participar nas
Paraolimpiadas de Sidney donde conseguiche una medalla de Bronce nos 1.500
metros, ¿Cómo foi para ti esa experiencia olímpica?
Tito: Tiven
a oportunidade de participar en duas paraolimpiadas, en Atlanta no ano 96 e en
Sidney no 2000.
En Atlanta foi a miña primeira
experiencia como olímpico, e recordo una gran diferencia entre aquél momento e
o de Sidney 2000, os motivos? pois, supoño que o nivel deportivo estaba máis
evolucionado, o trato ós deportistas e a vida na villa olímpica non tiña nada
que envidiar dos olímpicos de un mes antes. En Atlanta, xa solo chegar o país ,
nos deixaron medio tirados no aeroporto toda a noite por falta dos
pases , a villa olímpica era bastante mediocre e un trato personal pouco
adecuado.
En cambio en Sidney 2000, todo foi
diferente , conocimos a ciudad con total libertad, se veía moi moderna pero á
vez totalmente segura, conocimos os lugares máis emblemáticos, como
Opera House, o famoso puente de Sidney, os acuarios, etc...
Pontenova.es: ¿Cómo
ves o futuro do atletismo lucense tan ben representado polo teu fillo Miguel e
Adrián Ben entre outros?.
Tito: Na miña xeración do ano 1967, destacaron un gran número de
atletas, e aínda que sempre salen bos deportistas en cada xeración penso
que ahora, como no meu tempo, apareceu un bon grupo de atletas con un
futuro prometedor, a xeración do 98 que xa destacan a nivel internacional. No
fondo galego veñen destacando varios destes deportistas entre eles o meu propio
fillo, Miguel González Carballada e o seu compañeiro de equipo Adrian Ben, que
xa con 16 anos foron a un mundial.
Pontenova.es: Ben
sabes que na Pontenova para o pequeño que é hai gran afición ó atletismo, ¿Qué
consello lles darías a toda esa xente que corre día a día e sobre todo ós máis
novos que están empezando?.
Tito: O
atletismo é un deporte que non quere prisas, aínda que esto parezca una contradicción
, pois requiere una continuidade de entrenamientos día a día , que fai
necesario una gran motivación a todolos niveles , xa sea o atleta que aspira ós
grandes triunfos como o simple aficionado. Buscar ésa motivación é o principal.
Tito: Polo
ano 82 ,nos primeiros anos , fun entrenar de noite pola vía e tras pasar a
fonte do Boulloso, encontreime o facer a curva cun bicho , que supoño iba
cruzar a vía para ir beber o río , o caso e que nada máis encontrarnos
cada un virou ó escape, eu a toda velocidade cara a casa, e o bicho, que nunca
souben que fora, polo monte arriba, con 14 anos vese que moi valiente non era….
Nese tempo , recordo tamén que tiña en
Navia un contrincante, Josiño, que me impedía adiantalo, estando as nosas
forzas bastante parexas, él non cedía e atrancábame o paso de todas as
maneiras que podía, antideportivamente, aquela vez ganoume , pero poucos días despois
noutra carreira nos volvemos a encontrar, e esta vez xa non lle din opción a
metérseme no medio.
