Entrevista realizada por Santiago Coladas
Hoxe traemos a esta sección unha Pontenovesa, profesora de castelán e afincada en Wisconsin, trátase de Rocío Rubio Moirón (Teruel, 1.980).
Pontenova.es: ¿Como lle chaman e donde está á casa donde
naciche e quenes son teus pais?.
Meu pai chámase Antonio e veu de Cella, un pobo da
provincia de Teruel no que tamén nacín eu. Dende os dous anos vivín en
distintos sitios da mariña lucense e cando tiña oito, a miña familia asentouse
definitivamente en Vilaeimil. Miña nai chámase Fina e é da casa do Ferreiro da
Casanova, en Vilaeimil.
Pontenova.es: ¿Cantos anos tiñas cando marchache
definitivamente da Pontenova e cales foron os motivos?
Tiña case 18 anos cando marchei estudiar na Universidade
de Santiago.
Pontenova.es: ¿En que cidades residiche durante todos estos
anos e en cal estás asentado na actualidad?
Pasei nove anos en Santiago, primeiro estudiando
Filoloxía Clásica e despois Hispánicas. Dalí marchei para os Estados Unidos e
estiven dous anos en Colorado facendo un Máster en Literatura Española e
Hispanoamericana. Cando rematei con iso, xa estaba cansa de estudiar e marchei
tres anos para Bulgaria a ensinar Literatura Española nun instituto bilingüe.
Gústame moito ensinar a rapaces de instituto, pero botaba de menos o ambiente
da universidade e ademáis, o meu mozo é dos Estados Unidos, por iso decidín
voltar para alá. Actualmente estou vivindo en Madison, que é a capital de
Wisconsin.
Pontenova.es: ¿Cal é a túa profesión?.
Son profesora de Lingua Castelá na Universidade de
Wisconsin e ao mesmo tempo tamén son estudiante porque estou a facer un
doutorado en Literatura Medieval Española.
Pontenova.es: ¿Sigues tendo vínculos por aquí?
Sí, claro. Moita da miña familia vive aquí e tamén amigos
cos que me gusta atoparme cando veño. Levo moitos anos sen vivir de seguido en
Vilaeimil, pero para min a miña casa segue sendo esa.
Pontenova.es: ¿Qué recordos tes máis frescos da túa
xuventude pola Pontenova?
Pois lémbrome con moito cariño dun vrao no que me xuntei
con meus irmáns Noelia e Simón e máis con Mónica e Susana de Morado para facer
viño. Pasamos varios días apañando moras e despois machucámolas para sacarlles
o xugo. Miña irmá manchou de moras unha camiseta e a mancha nunca máis se lle
foi.
Tamén me lembro daqueles domingos pola mañá nos que
tiñamos que ir ao catecismo os de Morado e máis nós. Despois da misa o cura,
don Luis, preguntábanos qué capítulo nos puxera para estudiar e nós sempre lle
dicíamos que o primeiro ou o segundo. Paréceme que nunca pasamos do terceiro
capítulo, así que de catecismo non aprendimos moito, pero pasámolo ben.
Pontenova.es: ¿Volves con frecuencia por estas terras? e
¿Cando ves en que acostumbras a entretenerte?.
Volvo tódolos anos no Nadal e no vrao e gústame
axurdarlles na casa cos animais, coa terra, etc. O único que non me gusta e a
matanza, pásoo mal co olor do sangue e da carne recién partida.
Outra cousa que tamén me gusta moito é pasar tempo cos
meus sobriños. Dous deles viven na Pontenova, Miguel e Brais, e tamén teño unha
sobriña que vive en Ferrol, Miriam. Ela ven tódolos anos pasar parte das
vacacións a Vilaeimil e encántame facer pequenas excursións cos tres.
Pontenova.es: ¿Qué é aquelo que máis botas de menos de
Galicia e porqué?.
Bueno, o que máis boto de menos é á miña familia, claro,
pero tamén a comida, sobretodo o queixo e o xamón.
Pontenova.es: ¿Sigues a actualidade do pobo
habitualmente? e ¿Conocías a nosa páxina web?, ¿Qué che parece?.
Das cousas do pobo entérome sobretodo pola familia, que
me vai mantendo informada. A páxina web sí que a coñecía e paréceme unha
iniciativa moi boa para que os que estamos lonxe poidamos manternos máis ao
día.
Pontenova.es: Como facemos sempre cos entrevistados, a
última pregunta é igual, ¿Poderíasnos contar algunha anécdota que che ocurrise
que teña algo que ver ca Pontenova?
Lémbrome dunha vez cando tiña dez anos que me perdín na
Pontenova. Eu estaba preto do colexio e miña nai tiña que facer algúns recados
así que me dixo “vai vindo que te espero onda a libreria de Eugenia”. Non sei
que fixen pero acabei na calle do río e, claro, daquela non había móviles así
que miña nai estivo a buscarme un bo pedazo. Ainda hoxe dáseme moi mal
orientarme e moitas veces me lembro das palabras de miña nai cando me atopou: “
¿Cómo te podes perder na Pontenova se ten dúas calles?”.
