O veciño que entrevistamos hoxe é Carlos Traviesas, máis conocido por todos como Carlos de Miguel, quen gustosamente respondeu ás preguntas de pontenova.es cas cales vos deixamos. Añadir que nos aportou tamén unhas bonitas fotos que insertamos polo medio da entrevista.
Pontenova.es: ¿DONDE NACICHES?
Carlos: Nacín na
Casa da Estación, que foi restaurada - e moi ben, por certo- para albergar a
Oficina de Turismo. Meu avó Miguel, era o xefe da Estación e alí viviamos meus
avós, miña nai Elena e meu pai Prudencio, el era de Campo Caso (Asturias), fora
desterrado anos despois de rematar a guerra e “caeu no pobo” na casa da Señora
Generosa, veciña súa que xa viñera anos antes por razóns similares ás del. Meu
pai pensaba quedar só unha tempada con ela na Ponte, pero xa nunca marchou.
Tamén
vivían alí meus tíos Isabel e Gonzalo, este á morte do seu pai ocupou o seu
posto de Xefe de Estación ata que o tren e a mina deixaron de funcionar.
A min
coñéceseme na Ponte por Carlos de Miguel e poido decir con moita fachenda que
fun a única persoa que naceu na Casa da
Estación.
Pontenova.es: ¿A QUE TE DEDICAS PROFESIONALMENTE?
Carlos: Aínda que
nos meus inicios profesionais me dediquei ás montaxes e aos proxectos industriais, principalmnente en
Lugo e Ourense, hai xa case 25 anos que
traballo no Concello de Culleredo onde son funcionario con responsabilidades en
tarefas de Promoción Económica e Desenvolvemento Local. Neste últimos anos e ata a súa xubilación o ano pasado,
acompañoume neste labor o meu amigo de sempre Pedro Rocha, con qen ademáis de
traballo profesional compartín momentos
e conversas nas que refrescabamos
a memoria con recordos de xentes e lugares do noso pobo.
Pontenova.es: ¿QUE RECORDOS GARDAS DA TÚA INFANCIA?
Carlos: Os meus
recordos xiran en torno ao tren, ao cine Unión Cultural e ao Café do mesmo nome
que rexentaban meus pais.
Eu pódese
decir que fun un neno moi feliz porque... ¿ cómo non vai ser feliz un neno que
vive nunha estación de tren?, podendo subir á Máquina sempre que quería para ir
dar a volta á plataforma xiratoria que a poñía mirando a Ribadeo, ou montando
na “mesilla” con Narciso e Paco ( os que arranxaban a vía) ou a mediodía
xogando polo medio dos mineiros que comían debaixo das árbores da Estación nas
que Manolo de Rexina, o mineiro máis novo case un neno, xogaba conmigo e collía
xílgaros.
Tampouco
podo esquecer as “expedicións” pola mina co inolvidable Sito nen as tardes no
mazo cos meus primos nas que xogabamos con rapaces maiores ca mín: Pepe,
Xaquín, Carlos do Queito e Ramonelo que tiñan un equipo de fútbol o Atl. Turía
con ¡¡camisetas verdiblancas!! coas que eu alucinaba.
Por
riba os domingos ¡ o cine gratis!, sen reparar na censura que poñían na porta da
“Capilla do Cuartel”( 1, 2, 3, 3R ou 4
segundo o grao de peligrosidade moral que tiveran despois de pasar a tesoira;
un bico era un 2 coma mínimo). A verdade e que recordo a primeira fila do cine
sempre chea de pícaros. Estes domingos cinéfilos van unidos ao aroma dos
bocatas, de anchoas co pan de Jesús de Capellán, que facía miña nai no Café (
sensación contrastada con outros coetáneos).
Outra
visión destes domingos son as bicicletas que ao longo de todas as beirarrúas e
paredes enchían o pobo, esta imaxe recupereina hai uns meses en Amsterdam, non
é broma, o que me fixo pensar se en realidade fomos tanto a mellor.
Do café,
todos os recordos están vinculados aos persoeiros que o frecuentaban, cada un
deles daría para escribir moitas páxinas: Quintela, Ramiro, Chola, Gervasio da
Pita, Don Sergio, Pepe de Luis... auténticos “tahures” de partidas maratonianas
e ao meu pai que a pesares de non ser orixinario do pobo integrouse moi ben e
penso que a xente o apreciaba.
A
min sempre me chamaron a atención as
conversas de meu pai con Jesús do Pildaro, o Caldereiro ( José María),
Eustaquio, José de Miranda ou Luis de Coladas entre outros, aos que lles tocara
a guerra noutro lado e tal vez se tirasen algún tiro ca outro, e tamén que entre eles poidesen falar con total
naturalidade e ata diría que con certa complicidade e desde logo sen nengún
tipo de rancor. El , a pesares de ter pasado por moitas penurias, xa que
incluso estivo anos nun campode
concentración en Valencia sempre me inculcou os valores da tolerancia e amizade
por riba das ideoloxías, algo que c onfirmei un día no bar de “LITA” falando
desto mesmo con Luis de Coladas que me dixo: “ Xa ves Carliños, teu pai foi un
dos mellores amigos meus”.
Pero para
non poñerme demasiado serio vou contar
algo, hoxe nada políticamente correcto, como eran as pelexas de galos que
organizabamos no foso da plataforma do Tren, entre outros Lolo do Pico, Cabanas
e máis eu. Tiñamos uns quicos ( o de Lolo era o campión), fora unha ocurrencia
que sacaramos das películas dos charros mexicanos animados por dous “cachondos
mentais” que estiveran en México: o meu tio Gonzalo e Ramón de Ramallal. Teño
que recoñecer que este xogo hoxe non estaría ben visto ( sobre todo polo
SEPRONA) pero xa prescribiu.
Da
infancia un non pode esquencer aos seus
mestres. A miña primeira escola foi na Feira pegados a panadería e a fonte. A
mestra Dona Ofelia acababa de chegar á Ponte, fomos os seus primeiros alumnos,
podería nomealos case a todos: Manolo de Miranda, Pepe de Eladio, José de
Federico, Orlinda... Dona Ofelia, que xa ten os seus aniños, aínda hoxe cando
nos ve chámanos Carlitos, Pepín, Manolito... segue sendo igual de doce e
cariñosa e así foi ao longo dos anos a pesares dos reveses que lle dou vida.
Logo
pasamos ás escolas de San Briz, primeiro a de Don Marcelino e ao pouco tempo á
de Don Segis, aquí os métodos pedagóxicos non eran os de hoxe ( eran os daquel
tempo), pero para min teño que decir que aprendín moito pois era tremendamente
metódico ( dictados, mapas , lectura...) Tamén nos ensinou a memorizar e
razonar o cal non era moi pouco común
enton e desde logo nada de adoutrinamento.
Para
prepararme para o ingreso pasei a academia de Enrique onde coincidín entre
outros con Anxel, Modesto, Victoriano, Domingo, Toño de Pacios... Unha vez
feito o ingreso como moitos outros a principio dos anos sesenta marchei interno
para un colexio de curas na Coruña no que coincidín con José e Rubén de
Federico e anos máis tarde con José Luis
(Lenon) e Manolín da Hermida, tiña once anos e aquí rematou a miña infancia,
pois a dureza dun internado naqueles anos nada tiña que ver cos anteriores na
PONTE.
Pontenova.es: ¿QUE RECORDOS GARDAS DA TÚA XUVENTUDE?
Carlos: Rematei a
carreira no ano 74 e os seguintes desta década están moi vinculados á PONTE.
Destes
anos datan o nacemento do C.I.T. o Sporting, a Festa da Troita, e os primeiros
escarceos políticos da pre-democracia. Participei activamente en todos eles, do
C.I.T. , fundado entre outros por Coladas e Ramón Médez, fun da segunda
directiva que puxo en marcha a Festa da Troita, en canto ao Sporting fun o
primeiro adestrador, xa que os da directiva faciamos un pouco de todo; Juanjo,
Chino, José Luis e Linares xogaban, Carlos de Américo era o masaxista e
Paraxes, Luis Juanín, Victor e José Mari tiñan responsabilidades importantes xa
que todo se fixo en moi poucos meses.
Recordo
as interminables negociacións para facer o campo, sendo alcalde o inolvidable
Sr. Eustaquio, propias dun guión dos “ Hermanos Marx.
Nesa
época a Ponte tiña unha grande actividade asociativa e de ambiente de viños
pola semana e os domingos, agora máis festeiros que cinéfilos, na Xolda formouse unha movida” moi guapa” como din
agora.
Estes
anos tamén darían para escribir moitos bós recordos unidos a tantos amigos,
algúns hoxe xa non están, pero así é a vida.
Pero
tamén foron anos nos que aprendín moitas cousas que logo me foron útiles para a
vida profesional en termos de dinamización e asosacionismo, como decía o gran
pensador que era Alejandro Quintela: “ La mejor unversidad es CALLE y BOLICHE”.
Pontenova.es: ¿QUE CAMBIO NOTAS NO POBO CANDO VOLVES?
Carlos: A vida do
pobo cambiou moito, neso coincidimos todos os da miña época. Cando veño gústame
madrugar e despois de tomar o mellor
café do mundo no Esquina fago un
percorrido, que ás veces non poido rematar porque se me cae a alma aos pés,
vendo casas pechadas nas que xa non vive ninguén. E sinto un grande desacougo.
Poñerlle freo a esta despoboación cada vez é máis difícil, e o pobo pouco a
pouco vai morrendo. Ao meu humilde entender, perdeuse a oportunidade de telo
solucionado en épocas nas que os fondos europeos podían ter respaldado
estratexias de desenvolvemento que coido que nen tan sequera se chegaron a
plantexar.
Pontenova.es: ¿SEGUES VOLVENDO CON FRECUENCIA?
Carlos: Por
suposto, sempre que poido. Porque teño aquí a Isa, miña tía, que non hai quen a
faga saír da PONTE nen por uns días. E tamén
porque considero que aquí teño a eses amigos, que logran que as cousas
que poderían parecer recordos, volvan a formar parte do meu día a día. Saír un
venres coa miña muller Manoli a tomar un viño con Reigada e Ría, Pata e Ana,
Bouza e Pili, que son os fixos... e ás veces con Manolo do Pildaro , Regos,
Primo, Pepe e Manolo Muruais... é para mín unha auténtica terapia. E é que no
fondo a miña casa sempre será a PONTENOVA, pásame un pouco coma a Hemingway
cando lle preguntaban por que deciía que aquela era a súa casa se nunca estaba
nela e contestou: “ Eu non teño unha casa para vivir, téñoa para volver”.
Pontenova.es: ¿PODES CONTAR ALGUNHA ANÉCDOTA QUE RECORDES ESPECIALMENTE?
Carlos: Podería
contar moitas...,sen máis o outro día con
Manolo de Miranda ( con quen coincido na Coruña algúns fins de semana)
recordamos a Festa do Estudiante no ano 67. Esta festa faciamola ao final do
verán coma remate das vacacións. Aquel ano, despois de organizar bingos, rifas
e algún baile no “Gasolín”, aínda andabamos curtos de cartos para contratar a
orquestra pero con todo desprzámosnos a
Veiga para negociar co grupo de moda: “LOS ESTOICOS”do mítico Pachico. Despois
de moito tira e afroxa deixáronolo en 5000 pesetas, unha auténtica fortuna para
nós. O escenario foi, despois da xestión da María José, a camioneta de Pepe de
Marcos. Aquel foi talvez o primeiro concerto de Rock ao aire libre que se fixo
na PONTENOVA.
Outro hito foi o concerto de Bibiano e
Benedicto que organizamos nas Feiras do 72, procurando darlle un enfoque
cultural á Festa. Logo de moitos tira e afroxa no Goberno Civil (a festa foi a
primeira actuación dos dous xuntos) e a pesares de darnos unha lista de temas
que non podían cantar ao final cantaron o que lles deu a gana, aínda que nos
estabamos un pouco preocupados pola posible multa que nunca chegou. Recordo,
con respecto a isto, que Muruais ( Manuel) cando os oiu cantar preguntou que
quen eran aqueles mozos tan mordaces e cando Pepe de Eladio llo explicou
exclamou moi baixiño: “POÑEFLAS”.
Pontenova.es: ¿VISITAS CON FRECUENCIA A NOSA PÁXINA?
Carlos: Míroa
todos os días. Porque é unha maneira de estar ao tanto do que pasa no pobo. É de
agradecervos moito que me chamarades a través de Manolo do Pildaro, tamén teño
que pedirvos disculpas pola miña tardanza en facer esta entrevista, pero falar
dun, sempre da un pouco de pudor.
Unh
aperta a todos.
Carlos de
Miguel.
