Bo día, por alusions persoais xa que fun eu quen por encargo da Voz de Galicia fixen a foto, véxome na obriga de dar cumprida resposta a este "elegante e a cara descuberta (non se precisa fotocopia do DNI compulsada) anónimo".
En primeiro lugar mencionarle a este valente que se escuda no anonimato que a fotografía (repito encargada profesionalmente por a Voz de galicia medio que me paga por facer o meu traballo que é do que vivo) dende o momento que me solicitaron ir a facelo confirmóuseme que era con todos os beneplácitos do seu propio fillo con o cal falara o redactor que ma solicitou, beneplácito que eu persoalmente puiden constatar cando cheguei a sua casa e tras pedir persmiso para entrar o seu neto que me abriu a porta e logo o seu fillo, interesarme por a situación e estado de saude do señor para de seguido con todos os meus respetos e educación que aprendín na escola (non me enseñaron a ir de cobarde por o mundo) informarlle do meu cometido, consultar si habia sido informado previamente da miña visita e cometido e por demais por a miña parte reiterarlle o que previamente o redactor lle había solicitado pois úneme unha certa amistade de fai mutos anos coa familia por causas do meu antigo traballo entre outras, tras esta pequena conversa e despois de que persoalmente de novo tamén solicitar permiso para facer o meu traballo tras ser éste concedido púxenme a facelo con o máximo cariño que se pode ter hacia unha persoa enferma e con o máximo celo profesional para que a foto que saira publicada plasmara unicamente o seu bó estado físico e disipar calquer "comentario de prensa rosa feito por calquer anónimo cobarde" e que a xente vira que nin quedara conxelado, nin tiña señais aparentes do que por seguro debeu sufrir, ademais, o seu fillo pode confirmar as miñas palabras, nada mais rematar e mentras recollía o meu material puxen a sua disposición gratuitamente (eu iba comisionado por a Voz de Galicia) todas as fotografías feitas do seu pai para recoller cando quixera e si o consideraba de interese persoal.
Dito tode esto, creo deixar claro que o periodismo amarillo (oira falra de rosa, deportivo, politico, sucesos, do corazón pero amarillo nunca) non sempre é mal feito senón que é comenenciudamente mal interpretado e que os fotógrafo (entre os cales teño a honra de atoparme dentro das miñas limitacions) non somos nin pirañas, nin terroristas nin francotiradores da fotografía ademais alguns inda non chegamos o nivel de fotógrafos como pos en dúbida (espero des a cara e me impartas lecions da tua capacidade de retratista que non ética).
De todos modos, si debo recoñecer que en algo estou de acordo contigo e non mais que no que dis que a ética non debería permitir certas publicacions pero entón quedarían muy pouco periódicos, mui poucas cadeas de televisión e muy poco motivo para manter o morbo e marujeo que desgraciadamente impera neste pais.
En primeiro lugar mencionarle a este valente que se escuda no anonimato que a fotografía (repito encargada profesionalmente por a Voz de galicia medio que me paga por facer o meu traballo que é do que vivo) dende o momento que me solicitaron ir a facelo confirmóuseme que era con todos os beneplácitos do seu propio fillo con o cal falara o redactor que ma solicitou, beneplácito que eu persoalmente puiden constatar cando cheguei a sua casa e tras pedir persmiso para entrar o seu neto que me abriu a porta e logo o seu fillo, interesarme por a situación e estado de saude do señor para de seguido con todos os meus respetos e educación que aprendín na escola (non me enseñaron a ir de cobarde por o mundo) informarlle do meu cometido, consultar si habia sido informado previamente da miña visita e cometido e por demais por a miña parte reiterarlle o que previamente o redactor lle había solicitado pois úneme unha certa amistade de fai mutos anos coa familia por causas do meu antigo traballo entre outras, tras esta pequena conversa e despois de que persoalmente de novo tamén solicitar permiso para facer o meu traballo tras ser éste concedido púxenme a facelo con o máximo cariño que se pode ter hacia unha persoa enferma e con o máximo celo profesional para que a foto que saira publicada plasmara unicamente o seu bó estado físico e disipar calquer "comentario de prensa rosa feito por calquer anónimo cobarde" e que a xente vira que nin quedara conxelado, nin tiña señais aparentes do que por seguro debeu sufrir, ademais, o seu fillo pode confirmar as miñas palabras, nada mais rematar e mentras recollía o meu material puxen a sua disposición gratuitamente (eu iba comisionado por a Voz de Galicia) todas as fotografías feitas do seu pai para recoller cando quixera e si o consideraba de interese persoal.
Dito tode esto, creo deixar claro que o periodismo amarillo (oira falra de rosa, deportivo, politico, sucesos, do corazón pero amarillo nunca) non sempre é mal feito senón que é comenenciudamente mal interpretado e que os fotógrafo (entre os cales teño a honra de atoparme dentro das miñas limitacions) non somos nin pirañas, nin terroristas nin francotiradores da fotografía ademais alguns inda non chegamos o nivel de fotógrafos como pos en dúbida (espero des a cara e me impartas lecions da tua capacidade de retratista que non ética).
De todos modos, si debo recoñecer que en algo estou de acordo contigo e non mais que no que dis que a ética non debería permitir certas publicacions pero entón quedarían muy pouco periódicos, mui poucas cadeas de televisión e muy poco motivo para manter o morbo e marujeo que desgraciadamente impera neste pais.
Fdo/ Carlos Florentino Gavino Santiso (fotocela)
