| Os
anos, son seres vivos, nacen, medran e morren, deixándonos orfos das
ledas troulas e das tristuras que no seu percorrido foron tecendo a tea
da Historia dende co mundo é mundo.
Remata o dos mil dez e asoma o nariz o dos mil once, cadaquén escolle o
mellor e o malo do que foi e prega para que o recén nacido, non sexa
máis malo có derradeiro. Nesta sociedade, perteñecente a continente
desenrolado, segundo os parámetros fixados polo analise económico, somos
os afortunados humáns, ainda que o cabreu cotidián sexa contra os
gobernos, as cifras de desemprego, a idade de xubilación, o cheuqe bebé,
ecétera, ecétera.
África, os Haitís, Blangadés, tamén son xente do mundo e tamén están
cabreados pola explotación, pola fame, pola morte. Que quede craro, non
trato de izar unha bandeira onege, só quero establecer un agravio
comparativo, sen connotacións morais, posto que, para mín o que impera é
o mundo social sen clasismos, xusto nas formas e libre para que as
xentes medren nunha proxeción construtiva da sociedade da que forman
parte.
Todo isto, non deixa de ser un análise mui persoal pro receptor da
mensaxe que non se sinta identificado, pro ben, tratarei de centrarme no
significado do mesmo.
O ano dos mil dez para a Pontenova, como moitos outros, pasará a
Historia, por cousas normais: obras de impacto social, encontros e
desencontros en canto ós proxectos executados, cambios da paisaxe que
dibuxa o rio Eo e, como non, moitas otras cousas que a bo criterio dos
gobernantes trataron de mellorar o que afecta o interés xeral das
xentes.
Estiveron ben ou mal as decisións tomadas, agora non é tempo de
emborcallarse en trifulcas, houbo tempo dabondo para espoñer a vontade
cidadán.
Tamén isto ben ó caso, de que os non gobernantes locais, chámese
oposición ou os que agardan sela, están caladiños todo iste tempo, polo
menos, non se notou que existen, nembargantes agora saen con toda a sua
artilleria de salvadores da sociedade afectada. Iste é un conto vello e a
cantiga soa sempre cos mesmos acordes.
Reitero que fago istas observacións sen ánimo de quitarlle as castañas
do lume a naide e, por suposto, coa miña xenética politica definida.
Os rexidores locais ou calquer rexidor dentro da Administración, como é
sabido, ten que bailar a maioría das veces a muiñeira que lle tocan, nen
siquera elixe o gaiterio, quizaves lle deixan o do tambor. Agora ben,
isto tampouco quer dicir que non teñan voce diante as Administracións
que poñen os cartos e fan os proxectos e como non istos poden ser
rectificados se non concordan con sentir das xentes ou co propio sentir
da natureza.
Pensemos que de nostalxias e pontes non vive un pobo, vive da
prosperidade e da propia riqueza que se xenere, entón temos que deixar
de flaxelarnos e protexernos para o futuro, sabedores do que está ben
feito e do que podía estar mellor si gobernados e gobernantes
consensuaran as propostas.
Estou sintindo vergoña, falo da Pontenova, visbarra, e esquezome das
aldeas, cando eu son da miña aldea, da miña parroquia, o Concello é algo
imposto.
Pois ben, dito o anterior teño que denunciar o desdén, a pouca atención,
a falla de información que se deu polo Concello a aldea, seguindo no
esquecemento. O sentir é triste, a sensación é de desamparo, certo é que
as aldeas quedan sen moradores, non poriso teñen que ser enterradas,
cando ainda persisten casa con fume, cando hai persoas que loitan por
mantelas vivas.
Escudarse de que os presupostos non chegan, de que as necesidades son
moitas, non é resposta sá ou convincente. Pois ben par un aldeán que non
ten auga en condicións sanitarias, que enterra as coxas nos camiños e
outras moitas, non resultan explicacións axeitadas, cando inversións de
cinco ou máis millóns de euros están executarse na vila, non ben a conto
a procedencia dos fondos económicos.
Si ista reflexión é digna de emitirse neste medio, para diante, senón que quede nos arquivos da páxina.
Sen ánimo de ferir sensibilidades só ca vontade de que a sociedade
débese tratar cunha esquisita equidade, o desexo para gobernantes e
gobernados é que sexades felices despidindo o dos mil dez e moito máis
ainda o vindeiro dos mil once.
Un amigo. |
